Camperen

Ook ik en mijn vriendin moesten dit jaar -natuurlijk- met vakantie. Na een aantal jaren hotels en appartementen in Spanje en Griekenland, was camperen in Oost-Europa weer eens wat anders. Dus wij met de tent op een Poolse camping. Camperen. Dus ik had me al op het ergste voorbereid. Maar desalniettemin waren de taferelen weerzinwekkend.

Ik zag iemand die na het met NASA precisie positioneren van zijn caravan en voortent een sattelietschotel neerzette. Niet ergens discreet achter zijn caravan. Nee, frontaal vóór de tent. En niet zo'n lullig schoteltje. Nee, eentje waar de KPN een puntje aan kan zuigen.
Vanaf zijn stoel moest hij óm de schotel heen kijken om een glimp op te vangen van de rest van de wereld. De ontvangst van minimaal 180 tv kanalen kon echter niet verhinderen dat hij graag keuvelde met de buurman 20 meter verderop. Vanachter zijn schotel welteverstaan.
De lulpraatjes met de minimaal benodigde 80 decibel -want óm de schotel- vormde een bron van inspiratie voor de gehele camping. Zéker gezien het feit dat de man niet alleen een grappenmaker was, maar zelf ook kostelijk om zijn grappen kon lachen. U kent ze wel. De types die je op familiefeestjes tegenkomt.

Nou had onze camping blijkbaar (?!) een reputatie op het gebied van bejaarden-animatie. Dat wisten wij niet. Aquajoggen, wandeltochten, bingo, tv kijken en u raad het al: jeu de boules.
Dit laatste vormde dagelijks het absolute hoogtepunt voor alle bejaarden. Het volledige bejaardenbestand voegde zich 's avonds met een setje splinternieuwe boulen bij elkaar. Een felle competitie, geschreeuw en gejuig dat niet onderdeed voor een volle Arena. Elk normaal gesprek was op het naastgelegen terras onmogelijk. Nog afgezien van de rakelings rondvliegende ballen. Want het blijkt met tachtig jaar niet eenvoudig te zijn, dat boulen. Ik hoorde een dame op leeftijd zeggen dat ze thuis een schriftelijke cursus jeu de boules had gedaan. Ik zweer het: schriftelijk! En ik weet zeker dat zij niet de enige was.

Alsof dat niet genoeg was, werd de avond afgesloten met een spelletje "herkent u deze melodie?". Heeft u wel eens twintig ouwe kraanvogels 'Tulpen uit Amsterdam' horen kraaien? En de vogeltjesdans? Toen werd het mij dus ook teveel.

De wandeltochten heb ik ook vermeden. Toen ik een stuk of twintig bejaarden als een stel debielen met jaren 60 alpinisten-outfit, compleet met knickebokkers, kniekousen en pikhouweel zag staan, heb ik me uit de voeten gemaakt. Dan maar een stukje rijden met de ramen open. De stevige rapmuziek die zich daarbij door mijn open ramen naar buiten perste ("Hey, what's up motherfucker..") leek men niet zo te waarderen.
Dat bleek ook een probaat middel tegen die 80 decibel grappenlul.

Eindelijk rust.

Stoom

Een tijdje geleden dat ik een stukje schreef. Genoeg problemen hoor. Maar ja, druk met andere dingen.
Vandaag is mijn gemoedstoestand echter zo dramatisch dat mij even wat stoom van het hart moet. Gewoon omdat het anders aan een (stoom)stilstand zal bezwijken. En daar heb ik mij al die andere zaken niet voor getroost!

Allereerst: het toilet. Dat verbaast u natuurlijk niet, dat weet ik wel. De huidige revolutie in toilettenland raakt immers iedereen. Dágelijks. En als ik zeg "revolutie", dan zegt u .. "harpic readybrush". Precies ja! Heeft u al ervaring opgedaan met deze Innovatie? Deze Noviteit? Deze schoonmaakrevolutie? Ikzelf ben heláás niet in staat deze genotsborstel aan den lijve te ervaren. Mijn toiletruimte bestaat namelijk slechts 5 vierkante meters, dus ongelukkerwijs past de readybrush er slechts half in. Maar ik droom al wekenlang van het weelderige schoonmaakgenot die deze unieke schuimspuitende borstel moet geven. De bijna ranzig-geile gedachtenbeelden die mijn revue passeren zal ik u besparen. Maar alstublieft, kan één van u mij een verslag doen toekomen van uw lijfelijke ervaringen met dit schoonmaakkanon. Ik hunker naar uw gedetailleerde beschrijvingen opdat ik helemaal 'ready' ben voor de Readybrush.

Ander punt van groot belang. Huisparfum.
Zolang ik mij kan herinneren heb ik mij al enorm opgelaten gevoeld over het aanzien van onze luchtverfrisser. Zoals iedereen.
En zodoende verstopte ik hem altijd onder bank. Zoals iedereen.
Het was een verbond dat we -als wereldbevolking- hadden gesloten: nét doen alsof we niks weten van de luchtverfrissers onder bank. Het ontroert mij altijd als ik erover spreek. Qua godsdienst staan we elkaar naar het leven, maar als om de luchtverfrissers gaat zijn we toch eigenlijk gewoon één groot collectief. Zó humaan, zó eensgezind en zó teder. Tranen in mijn ogen nu ik erover denk.. De luchtverfrisser zal voor mij altijd het icoon blijven voor al het moois dat wij als mensenras te bieden hebben. Hoe dan ook: de luchtverfrisser was ieder van ons -paradoxaal genoeg- een doorn in het oog. Trillend van spanning zaten wij allen tijdens bezoek krampachtig te hopen en te bidden (jaja, religie is een raar ding) dat het genante frisding niet plotseling onder bank uit zou komen. Het was een vreselijke tijd voor mij. En natuurlijk ook voor ú.
U kunt zich mijn opluchting voorstellen toen éindelijk de Airwick Decosfeer werd geïntroduceerd. Ik ben buitengewoon benieuwd naar úw gedachten en ervaring met dit uiterst decoratieve, immer zalig opgewekt geurende, technologisch designwonder. Hoe ervaart ú die nieuw verkregen vrijheid en ontspanning nu uw luchtverfrisser gezién (ja, inderdaad, leest u het woord nog maar eens: gezien!) mag worden.

Heeft u trouwens ook zo'n hekel aan Martine in ONM? Ik moet bekennen dat -geheel en al buiten mijn schuld- ik verslaaft ben geraakt aan GTST en ONM. Met als gevolg is dat ik -als ik niet droom over de wellustige Harpic Readybrush- nachtmerries heb van die gemene Martine die arme Ludo het leven zuur maakt.

En nu we het toch over gemene vrouwen hebben. Wat zou ú doen als u uw vriendin zou betrappen op verliefd-sms-verkeer met iemand wiens naam doet vermoeden dat het om een drugsbaron gaat? Zou u

a. Uw vriendin op sterk water zetten
b. Uw vriendin én de drugsbaron koud maken (ik dacht, leuk om direkt de terminologie uit drugsland te hanteren).
c. Niets, want nu heeft u eindelijk een excuus om hetzelfde te doen.
d. De gelegenheid te baat nemen om via de drugsbaron in kwestie een flinke voorraad wit goud in huis te halen tegen een zéér interessante korting.

Jaja wederom doet u menig ertoe.

Oh, nog eén dingetje: denkt u trouwens dat Nick "de verkrachter" dat ene labiele meisje écht heeft verkracht? Of is dat meisje gewoon een labiele trut met verkrachtingswaanzin?

Mocht u het antwoord hebben op deze of andere exsistentiele vragen schroom niet contact met mij op te nemen.

Gegroet.

En moge de ware met u zijn.

Zaken en overwegingen

Ik wil graag weer eens met u over een aantal actuele, belangwekkende zaken van gedachten wisselen. Zaken en overwegingen die mij van het hart moeten teneinde mijn nachtrust te herstellen, maar evenzo zeer zaken waarover ik graag úw ervaring verneem! Om tot een degelijk gefundeerd oordeel te komen vanzelfsprekend.

Vanochtend werd ik wéér niet wakker van mijn wekker. Hij gaat altijd af om kwart voor zeven. Maar ik word de laatste tijd niet eerder dan half acht wakker. En dat is toch wel zorgwekkend. Ik heb namelijk zo'n luxe radio-wekker die vreselijk hard kan. Maar hoe hard ik 'm ook zet, wakker word ik er niet van. Het lijkt wel of mijn slaap comateuze vorm aanneemt. Soms ben ik bang dat ik op een dag wakker wordt in een ziekenhuis waar ze mij vertellen dat ze mij na drie maanden slapend in bed hebben aangetroffen.

Eenmaal gewekt sleep ik me naar de douche. Daar heb ik ruim een half uur nodig om mijn gedachten weer op gang te krijgen en mezelf toonbaar te maken. Daarna werk ik een broodje en een paar koppen thee naar binnen. Dat kost een kwartiertje. Dan nog even aan de computer om te checken of ik nog email heb. Om half negen constateer ik met tegenzin dat ik zover ben. Dan komt het onvermijdelijke moment. Het moment waar ik in mijn achterhoofd al de hele ochtend tegen vecht: ik moet naar mijn werk.

Mijmerend over een ander leven stap ik in de auto. Onderweg probeer ik me langzaam met mijn lot te verzoenen. Maar door de opwinding van tegenwerkende stoplichten en sukkelende voorgangers meestal tevergeefs. Om negen uur zit in achter mijn plank met een kop koffie en het toetsenbord onder mijn vingers. Terug in de realiteit van alledag.

Ik zou wel een schrijver willen zijn en levend in mijn imaginaire wereld een heerlijk vrij, zorgeloos en lui kluizenaarsbestaan leiden. Of een privé detective van het type Mike Hammer, met een opwindend voyeuristisch bestaan en die verhalende derde stem en melancholieke saxofoonblues op de achtergrond. Of een actieheld à la Bruce Willis in Die Hard, die zich in een verhitte strijd met de overduidelijke vijand staande houd met sarcastische one-liners. Niet meer om negen uur achter mijn toetsenbordje om 'open-deur-intrappende' rapportjes schrijven die na mijn wekenlang ispiratieloos gezwoeg ergens ongelezen in een bureaula verdwijnen. Niet meer naar urenlange vergaderingen waar voorzitters diezelfde open deuren intrappen met inspiratieloze monologen over niet ter zake doende, detaillistische zaken of preken over voorbijschietende deadlines. Dat hoeven schrijvers, privédetectives en actiehelden niet. En die hebben ook geen wekker!

Zou het wat voor mij zijn????

Ja, úw mening doet vandaag terzake.

Nou tot zover weer even. Het was kort, ik weet het. Maar andere zaken vragen mijn aandacht wederom.
En mócht u in de positie verkeren dat u daadwerkelijk iets te vertellen en beslissen heeft op welk gebied dan ook, twijfel dan niet contact op te nemen.

In hunkerende afwachting van úw gedachten en mening.