Camperen

Ook ik en mijn vriendin moesten dit jaar -natuurlijk- met vakantie. Na een aantal jaren hotels en appartementen in Spanje en Griekenland, was camperen in Oost-Europa weer eens wat anders. Dus wij met de tent op een Poolse camping. Camperen. Dus ik had me al op het ergste voorbereid. Maar desalniettemin waren de taferelen weerzinwekkend.

Ik zag iemand die na het met NASA precisie positioneren van zijn caravan en voortent een sattelietschotel neerzette. Niet ergens discreet achter zijn caravan. Nee, frontaal vóór de tent. En niet zo'n lullig schoteltje. Nee, eentje waar de KPN een puntje aan kan zuigen.
Vanaf zijn stoel moest hij óm de schotel heen kijken om een glimp op te vangen van de rest van de wereld. De ontvangst van minimaal 180 tv kanalen kon echter niet verhinderen dat hij graag keuvelde met de buurman 20 meter verderop. Vanachter zijn schotel welteverstaan.
De lulpraatjes met de minimaal benodigde 80 decibel -want óm de schotel- vormde een bron van inspiratie voor de gehele camping. Zéker gezien het feit dat de man niet alleen een grappenmaker was, maar zelf ook kostelijk om zijn grappen kon lachen. U kent ze wel. De types die je op familiefeestjes tegenkomt.

Nou had onze camping blijkbaar (?!) een reputatie op het gebied van bejaarden-animatie. Dat wisten wij niet. Aquajoggen, wandeltochten, bingo, tv kijken en u raad het al: jeu de boules.
Dit laatste vormde dagelijks het absolute hoogtepunt voor alle bejaarden. Het volledige bejaardenbestand voegde zich 's avonds met een setje splinternieuwe boulen bij elkaar. Een felle competitie, geschreeuw en gejuig dat niet onderdeed voor een volle Arena. Elk normaal gesprek was op het naastgelegen terras onmogelijk. Nog afgezien van de rakelings rondvliegende ballen. Want het blijkt met tachtig jaar niet eenvoudig te zijn, dat boulen. Ik hoorde een dame op leeftijd zeggen dat ze thuis een schriftelijke cursus jeu de boules had gedaan. Ik zweer het: schriftelijk! En ik weet zeker dat zij niet de enige was.

Alsof dat niet genoeg was, werd de avond afgesloten met een spelletje "herkent u deze melodie?". Heeft u wel eens twintig ouwe kraanvogels 'Tulpen uit Amsterdam' horen kraaien? En de vogeltjesdans? Toen werd het mij dus ook teveel.

De wandeltochten heb ik ook vermeden. Toen ik een stuk of twintig bejaarden als een stel debielen met jaren 60 alpinisten-outfit, compleet met knickebokkers, kniekousen en pikhouweel zag staan, heb ik me uit de voeten gemaakt. Dan maar een stukje rijden met de ramen open. De stevige rapmuziek die zich daarbij door mijn open ramen naar buiten perste ("Hey, what's up motherfucker..") leek men niet zo te waarderen.
Dat bleek ook een probaat middel tegen die 80 decibel grappenlul.

Eindelijk rust.