Naar Huis

Rond half zes liep ik door de stad, op weg naar mijn auto. Het was al schemerig geworden en het regende flink. Ik liep langs de rij sluitende en gesloten winkels. Nog slechts haastige passanten en een enkele hardcore shopper begeven zich op straat. Bussen passeren met beslagen ramen en plassen spatten hoog op.

Er zijn maar weinig taferelen zo mistroostig als deze. De stille tragiek van de consumptiemaatschappij, bijna tastbaar. De telecomwinkels zijn op een of andere manier het ergst. Eén vrouw was het blijkbaar teveel geworden. In het licht van een telecomwinkel stond zij hartverscheurend te huilen. Haar verdriet stak mij voelbaar in het hart. Ik twijfelde of ik haar zou helpen. Gewoon even een luisterend oor en wat bemoedigende woorden.

De gedachte dat zij mij zou kunnen aanzien voor een verkrachter en mij luidkeels zou toesnauwen 'met mijn gore klouwen van haar af te blijven' of zij zich plotseling zou ontpoppen als levensgevaarlijke psychopaat, deed mij doorlopen.
Een mens kan tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn.

Eenmaal in de auto probeer ik mij te herstellen van de nog steeds voelbare hartepijn en klik de radio aan. Ik val middenin de 'boodschappen'. Er is blijkbaar geen ontsnappen aan, de consumptiemaatschappij. Dat ik mijn 'career on the right track' kan krijgen bij Monsterboard, dat ik 'drie maanden geen aansluitkosten' hoeft te betalen bij Vodafoon, dat Robijn nu nóg beter wast, dat een Telfort abonnement nu drie maanden gratis is, dat ik de groenten van Hak moeten hebben, dat een T-Mobile abonnement nu drie maanden gratis is, dat Dick nu éven geen edelsmid is omdat dat 'ie nu even in zijn privé-sauna van zijn Centerparks-cottage zit, dat een KPN abonnement nu drie maanden gratis is.

Terwijl ik luister, mijmer ik over wie de briljante denkers zijn die zich geestesvader van dit soort boodschappen mogen noemen. Sommige mensen hebben dat bij Ghandi, maar ik zou liever eens die reclamemakers willen ontmoeten.

Ik zou ze graag eens willen vragen WAAROM WIJ OVERSPOELD WORDEN MET ZULKE ONTZETTEND GELOGEN, FANTASIELOZE LULKOEK? WAAROM? En tevens zou ik vragen OF ZIJ DENKEN DAT WIJ AL DIE LULKOEK GELOVEN? OF DAT HET ONS UBERHAUPT INTERESSEERT ? Vanzelfsprekend zou ik dat heel liefdevol vragen, dus niet dat u denkt dat ik een verkrachter ben ofzo.

Als volgroeide baby leefde ik in de veronderstelling dat reclamemakers wáánzinnig creatief moesten zijn. Visioenen van losgeslagen excentriekelingen die in zeer geestverruimde toestand tijdens een woeste brainstormsessie het ondenkbare bedenken. Maar afgaande op wat zich op de radio afspeelt kan dat welhaast onmogelijk het geval zijn. Ik krijg eerder het idee dat er sprake is van een flok gevutte belastingambtenaren.
Afdeling Incasso. In ribbroeken en vaalgrijze blazers, donald duck stropdassen, bruine spencers, bata-schoenen en witte sportsokken. Met plastic samsonites waarin zich een krant, twee boterhammetjes met kaas en een appel bevinden. Een soort stilleven.

Met een dikke 5 kilometer per uur roekeloos naar huis razend, zie ik ze voor me (had ik u al eens verteld dat ik vaak visioenen heb? Wel, ik heb vaak visioenen). De voorzitter opent de sessie 'Oke mensen, Robijn wil een nieuwe campagne. Het moet iets héél nieuws worden. Alles moet anders en budget is geen issue. Dus een brainstorm en laat je gerust hélemaal gaan!".
De flok hangt in haar stoel aan de vergadertafel. Met buitensporige interesse beurtelings het plafond, de klok en haar eigen schoenen bestuderend. Eén van de flok ontdekt tot zijn grote schrik dat zijn zool bijna versleten is en gruwelt bij het idee dat hij zaterdag met 'moeders de vrouw' urenlang zal moeten schoenwinkelen. Waarom ik dát er nou bij visioneer, weet ik ook niet, maar dat terzijde.

Na een uur zuchtende stilte zegt iemand: "Ik weet iets!'. De voorzitter beweegt zijn hoofd. 'Het publiek wil natuurlijk schone was?!". Dat bevestigd iedereen knikkend, gespannen voor wat komen gaat. "Dus als we ze vertellen dat Robijn nu nóg beter wast zullen ze het bijna wel moéten kopen!". Dolenthousiast gefluister in de zaal. 'En dan doen we er ook nog een tweeguldenvijftig retourbon bij, Hatchiekiedee" vervolgt de genius. De flok kan bijna niet meer op haar stoel blijven zitten van verrukking. De voorzitter veegt een traan van ontroering uit zijn oog en complimenteert de briljante denkgeest. Het 'juweeltje van een voorstel' wordt vanzelfsprekend unaniem aangenomen.
Briljante reclamecampagne ziet het licht.

Zo moest het er wel ongeveer aan toegaan in de radioreclamewereld, dacht ik, terwijl fietsers mij links en rechts keihard inhalen.

Maar ja, dat was allemaal maandag en nadien heb ik geen radio meer geluisterd. Dus misschien is alles nu wel faliekant anders en denkt u: waar heeft die visueel gestoorde gek het over?
Nou ja, als u maar niet denkt dat ik een verkrachter ben.