Vakantie

Wat is het toch wat ons elk jaar opnieuw die lijdensweg doet ondergaan? Dagenlang opgevouwen in de auto, vele kilometers file op de weg, ellenlange wachtrijen aan balie's, grens of peage, ronddolen op benzinestations, hopeloze zoektochten naar van de aardbodem verdwenen dorpjes en campings.
En dat is pas het begin

Bij aankomst constateren dat het hotel nog in aanbouw is of al wordt afgebroken, of dat die camping vlak naast een discotheek ligt die zijn weerga niet kent. Douches die ijskoud zijn. Toiletten die .. Over plotseling opkomende kiespijn, oorpijn, diaree of erger nog: autopech zal ik maar niet beginnen. U bent gewoon overgeleverd aan de goden.
We noemen het uitgelaten "vakantie".

Waarom doen we dat? Het uitpakken van alle meegenomen hamburgers, snoep, koffie, tafels, stoelen, slaapzakken, pannen, bestek, servies en het opzetten van de tent zijn direct al aanleiding voor de eerste publiekelijke, echtscheidelijke ruzie. Eenmaal klaar kijk je, met het zweet op je voorhoofd, voldaan om je heen. Daar zit je dan. Wat nu? Koffie drinken? Spelletje badminton? Tafeltennis? Flipperen? Dat is het namelijk wel zo'n beetje. Je kan nog eens een jerrycannetje water halen of naar de (camping-)winkel
Maar meer is er niet te doen.
Goed en wel beschouwd is het uitpakken en opzetten van de tent het hoogtepunt! Daarna is het gewoon een kwestie van de tijd volmaken.En in dat kader ben je genoodzaakt de buurt te verkennen. Net als al die andere toeristen.

In de bloedhitte met je auto al slalommend berg op, berg af, achter de eindeloze stroom toeristen aan die vóór je rijden. Totdat je dat ene uitzichtje, dalletje, bergje, rotsje, dorpje of kerkje eindelijk heb bereikt. Maar zodra je kans heb gezien om, tussen de bermuda's en koelboxen door, het moment fotografisch te vereeuwigen, rest er niet meer dan terug te keren naar de camping. Badmintonnend je tijd volmaken tot de volgende expeditie.

Ondertussen zwijmel je stilletje van je eigen huis, bank, TV, computer, koffiezetter, koelkast, douche en toilet. Je vervloekt jezelf. "Wat bezielde me om dat achter te laten?", mijmer je. Samen met tweehonderd stakkers op dezelfde camping, samen met een half miljoen mensen in hetzelfde land.

Wat is het dat ons doet besluiten deze lijdensweg 'vakantie' te noemen en hem niet alleen vrijwillig, maar zelfs tegen forse betaling te ondergaan? Tsja. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met het feit dat de vakantie zo kort is. Werkelijk álles is ons eraan gelegen om het een lange, zo niet eeuwigdurende ervaring te maken. En zie daar de oplossing: een verblijf in erbarmelijke omstandigheden! Een uur lijkt wel een dag. Twee of drie weken lijken wel een eeuwigheid!

En een eeuwigheid niet hoeven werken. Dáár is het ons om te doen.

Het idee van vakantie in het buitenland is vergelijkbaar met het dragen van (veel) te-kleine schoenen. Omdat de tijd dat zo heerlijk langzaam gaat en het bovendien een orgastisch genot is wanneer u ze eindelijk weer mag uittrekken. De trend van vakanties naar landen en culturen waar de welvaart nog niet is doorgedrongen (lees: twee weken in de zinderende hitte zonder douche, toilet, slaapplaats, McDonalds, schone kleren, etc, etc) is daar het bewijs van.

Mijn advies aan u : blijf volgend jaar gewoon lekker thuis. Dát is pas vakantie.